ΘΗΣΕΑΣ...!

Ο Θησέας σηκώνει το θεόρατο βράχο και βρίσκει το σπαθί και τα
σαντάλια του πατέρα του. Πίσω του είναι η µητέρα του, η Αίθρα, που τον κατευθύνει.
Αρχαίο ελληνικό ανάγλυφο.

ΘΗΣΕΑΣ……

Τον βασιλιά των Αθηνών, η πίκρα μυαλοδέρνει

γιατί θρονοδιάδοχο, η τύχη δεν του στέλνει.

Κι’ αποφασίζει στους Δελφούς, να πάει να ρωτήσει

ανε του μέλλουν οι Θεοί, παιδί για να αποκτήσει..

Καθησυχάζουνέ ‘ντονε, υπομονή άς έχει

και τον καλοτυχίζουνε, λέγοντας να προσέχει,

στο δρόμο της επιστροφής, να μή παραλογίσει,

να μή μυαλοσαγηνευτεί, και να κρασομεθύσει..

Γιατί τ’ ασκιά απου κρατά, μπορεί να μή μιλούνε

μα μέσα ντους τα μυστικά, των πόθων του κρατούνε.!!!

Φαίνεται ότι το μυαλό, τ’ Αιγέα δεν νογάει

και επεξήγηση χρησμού, απου αλλού ζητάει.

Τον δρόμο της επιστροφής, παίρνει για την Αθήνα

και σταματά μεσόστρατα, στην σύμμαχο Τροιζήνα.

Εκεί τον καλοδέχεται, ο βασιλιάς Πιτθέας

και τον χρησμό του μολογεί, αυθόρμητα ο Αιγέας..

Λέγει του, ότι ούτε αυτός, το ‘νε καταλαβαίνει

μ’ αυτός ο πονηρός νογά κι’ άλλα στον νού του φέρνει.!

Στρώνει τραπέζι πλούσιο, να τον ευχαριστήσει

σαν φίλο και σαν βασιλιά, να τον φιλοξενήσει.

Τσ’ ασκούς ανοίγει του κρασιού, και βάνουνε να ποιούνε.

άραγες ίντα μυστικό, εσώκλειστο κρατούνε.!

Μα ο Πιτθέας είχενε,απ’ την αρχή νοήσει

και βάλθηκε τον βασιλιά, Αιγέα να μεθύσει

για να τον σπρώξει ύστερα, στης κόρης του την κλίνη

κι’ η βασιλοπατρότητα, σ’ αυτήν να παραμείνει.

Πού το μυαλό του συνετού, Αιγέα να ξυπνήσει

κι’ ετσά χαρά ποιός διώχνει την, χωρίς να τη νε ζήσει.

Αυτοπαρασυρόμενος, από την παραζάλη,

στης Αίθρας παραδίνεται, την φλογερή αγκάλη

κι’ ο ξελογιάρης έρωτας, το ‘νε σαρκοτιλύγει

και με τσι Αίθρας το κορμί, το λάγνο το νε σμίγει.!

[..το ίδιο βράδυ δυό φορές, η Αίθρα ζευγαρώνει

στον ύπνο και στον ξύπνιο της, μα δεν το φανερώνει.

Του Ποσειδώνα την μορφή, στο όνειρό της βλέπει

κι’ αιχμάλωτη του πόθου ‘ντου, ηθελημένα πέφτει..!!]

Συνηθισμένοι ήτανε οι βασιλείς σε τέτοια,

ερωτοπαιγνιδίσματα και δεν χαλούσαν κέφια.

Ούτε και πολυνοιάζοταν, τί θα απογεννούνε,

οι γόνοι τους εις την ζωή, άμα φανερωθούνε.!

Μα ο Αιγέας εύχαρις, δεν σκέφτεται κινδύνους

αφού δεν τεκνοποίησε, με τσ’ άλλες του συζύγους.

Και με ικανοποίηση, γροικά απ’ τον Πιτθέα

η Αίθρα πως κυοφορεί, τον γόνο του Αιγέα.!

Δεν δείχνει να σκοτίζεται, η γρηγορούσα σκέψη

που στην Αθήνα βιάζεται, πίσω να επιστέψει,

διότι καιροφυλακτεί, εκεί ο αδελφός του

και κινδυνεύει απ’ αυτόν, ο θρόνος ο δικός του.!

Κι’ όταν θα ‘ρθεί ώρα καλή, η Αίθρα να γεννήσει

γερό παιδί αρσενικό, θα τ’ αποκαταστήσει.!

Τον θρόνο τον βασιλικό, τσ’ Αθήνας θα του δώσει

και εις το Πανελλήνιο, η δόξα ‘ντου θ’ απλώσει.!

Το ξίφος το βασιλικό και τα ποδοσανδάλια

αφήνει αναγνώρησης, αδιάψευστα σημάδια.

Ένα δυσκολοκίνητο, βράχο ανασηκώνει

τυλίγει τα προσεχτικά και τ’ αποκατοχώνει,

αφήνοντας  παραγγελιά, στην Αίθρα σαν μητέρα,

να μή ξεμαρτυρήσει ‘ντου, ποιόν έχει για πατέρα.

Αν είναι γιός όπως ποθεί και καλομελετάει,

όταν θα γίνει έφηβος, στον βράχο να τον πάει.

Κι’ όταν θα βρεί την δύναμη να τον ανασηκώσει

τότες να ψάξει να τον βρεί και να τον ανταμώσει..!!!

Αλληθοξετελέψανε, τα πού ‘γνωσε ο Αιγέας

έφηβος πιά και ικανός, στέκεται ο Θησέας,

με τα σανδάλια στους μηρούς, καλοσφιχτοδεμένα

και το σπαθί να μαρτυρά, άξιας μάνας γένα.!

Το μυστικό του βασιλιά, πατέρα ‘ντου του λέει

και πού θα ψάξει να τον βρεί, τον μυαλοσυμβουλεύει.

Των Αθηνών τον ένδοξο, εξουσιάζει θρόνο

που θα τον χρήσει βασιλιά και πατροκληρονόμο.

Και ο Θησέας ξεκινά, της τύχης την πορεία

την εδική του γράφοντας, ένδοξη ίστορία..!!!!!!

                                  Γιάννης Διαμαντάκης...2012